"CIEŃ WIATRU" Carlos Ruiz Zafon

Książki są lustrem: widzisz w nich tylko to, co już masz w sobie.

Julian Carax to człowiek, który od małego pragnął być pisarzem. Mimo trudnego dzieciństwa i wielu przeszkód, które stanęły mu na drodze, udało mu się spełnić swoje marzenie. Mężczyzna wydawał książki, choć sprzedawały się jedynie po kilkanaście lub kilkadziesiąt egzemplarzy. Twierdził, że nie pisze ich dla siebie, robił to dla kogoś specjalnego...
Po ukazaniu się jego ostatniej powieści, autor wplątał się w kilka skandali, które wpłynęły pozytywnie na sprzedaż jego twórczości, do czasu kiedy tajemniczy mężczyzna zaczął szukać wszystkich dostępnych powieści Caraxa i palić je. 
Kilka miesięcy później słuch o mało popularnym pisarzu zaginął. Dokładnie to samo stałoby się z jego książkami, gdyby nie pewna kobieta i pewne magiczne miejsce, które dla książek  było równoznaczne z rajem.

Istniejemy póki ktoś o nas pamięta.

Kiedy Daniel skończył 10 lat ojciec zaprowadził go w ów niesamowite miejsce.
Na Cmentarz Zapomnianych Książek.
Zgodnie z tradycją chłopiec miał wybrać jedną z pośród miliardów książek znajdujących się w pomieszczeniu ciągnącym się bez końca. Natrafił na Cień Wiatru Juliana Caraxa.
Od tamtej pory chłopak stał się częścią mrocznej, pełnej zagadek, tajemnic i kłamstw historii, którą za wszelką cenę postanowił zrozumieć. Wciągając w to przyjaciół, ryzykując życie, podejmując wiele ważnych decyzji i przy tym wciąż pozostając sobą.
Co jednak wywróciło życie bohatera do góry nogami? Kim jest tajemniczy podpalacz książek? Co stało się z Julianem Caraxem? I co stanie się z Danielem...?

Cień Wiatru po raz pierwszy czytałam w zeszłym roku i już od pierwszych rozdziałów wiedziałam, że ta książka zostanie w mojej pamięci na długo. 
Nie było to moje pierwsze spotkanie z tym autorem, ale szczerze przyznam, że najbardziej udane. Uwielbiam jego twórczość, a jego powieści za każdym razem sprawiają, że zapominam o wszystkim innym i żyję opisaną na kartach książki historią. Tak samo było i tym razem. Mimo, że czytałam te powieść po raz drugi, wcale nie straciła na wartości, a wręcz przeciwnie. Jeszcze lepiej przyjrzałam się opisanym wydarzeniom i zrozumiałam że nigdy nie przestanę kochać tej powieści. 
Cudowna i magiczna historia. Świetnie wykreowani bohaterowie, ciekawa fabula. 
Ciągłe kłamstwa i tajemnice pojawiające się ze strony na stronę. Dowiadujemy się jednej rzeczy, a otrzymujemy 10 kolejnych pytań. 
Autor jak zwykle stworzył idealny klimat, który wprawia czytelnika w trans. Nie można przestać czytać książki, mimo, że na początku akcja powoli się toczy. W powieści pojawia się mnóstwo wspaniałych cytatów, w których się zakochałam. Nie mogę ich tu wszystkich napisać, bo jest ich aż tyle, ale jak widzicie dodałam ich całkiem sporo. 

Niewiele rzeczy ma na człowieka taki wpływ jak pierwsza książka, która od razu trafia do jego serca. 

Cudowna powieść, w cudownym, pięknym wydaniu, w którym od czasu do czasu pojawiają się ilustracje, które dopełniają historię, intrygują, i urzeczywistniają opisywane wydarzenia. 

W chwili kiedy zastanawiasz się czy kogoś kochasz, przestałeś go już kochać na zawsze.

Oczywiście dałam tej powieści 5/5 gwiazdek i co do tej oceny nie mam najmniejszych wątpliwości.
Kolejne wyzwanie z maratonu czytelniczego wypełnione!
Jeśli jeszcze nie widzieliście wpisu dotyczącego maratonu, a jesteście ciekawi jakie jeszcze książki na mnie czekają, to zapraszam tutaj –> Majówka z Książką
Napiszcie czy czytaliście Cień Wiatru lub jakąś inną książkę Zafona i jak wam się podobała. ;)